Prawoślaz lekarski doceniano już w epoce starożytnej, podobno wspominał o nim sam Hipokrates. Trzeba przyznać, że i współcześni doceniają jego zalety, stosując preparaty z prawoślazem w roli głównej (nierzadko łączonym również z acerolą oraz zielem tymianku).
Zbiór i suszenie
Roślina ta uprawiana jest do celów farmaceutycznych. Korzenie uzyskuje się z roślin dwuletnich na jesieni. Bezpośrednio po zbiorze korzeń jest zazwyczaj pozbawiony kory pierwotnej, jest to korzeń prawoślazu tzw. okorowany. W celu zachowania jasnej barwy korzeń okorowany powinien być suszony w temperaturze 40 °C. Liście łodygowe zbierane są przed kwitnieniem i suszone na powietrzu w cieniu.
-
Surowiec zielarski
- Korzeń prawoślazu (Radix Althaeae) i liść prawoślazu (Althaeae folium). W korzeniu występuje śluz jako główny składnik czynny (5-10%), pektyny (ponad 10%), skrobia, sacharoza (około 10%), olej tłusty, związki białkowe, asparaginę i betainę, lecytynę, składniki mineralne i inne. W liściu – śluz sięgający zawartości nawet 10%, olejek lotny, kwasy organiczne, związki flawonowe, skopoletyna i inne.
Działanie
Właściwości wykrztuśne tej rośliny są nie do przecenienia. Świetnie nawilża gardło i krtań,. Wedle badań naukowców wodne wyciągi z tej rośliny znakomicie sprawdzają się jako środek przeciwzapalny i antyseptyczny. Zewnętrznie można stosować prawoślaz po oparzeniach słonecznych i w przypadku zapaleń skóry, bardzo dobrze radzi sobie także jako płukanka do mocno przesuszonych włosów. Można moczyć także paznokcie w prawoślazowym naparze, a na pewno staną się mocne i błyszczące. Stosowany wewnętrznie prawoślaz zwiększa uczucie sytości, jest zatem chętnie stosowany podczas diet redukcyjnych. Warto wspomnieć o dużej zawartości witamin w prawoślazie (zwłaszcza tych z grupy B, witaminy A oraz C,D i E. Ponadto to skarbnica soli mineralnych i śluzów. Opłaca się stosować – wewnętrznie i zewnętrznie!
